WTF!!

Hola amigos!!

Vandaag ben ik alweer een weekje van huis. En wat voor een!! In dit verslag zal ik van dag tot dag een beetje vertellen wat ik heb meegemaakt, want het is allemaal best bizar. Ik hoop dat jullie even de tijd hebben want het wordt best een flink stuk.

Zo afgelopen donderdag ging het dan gebeuren, op stage naar Guatemala! Geen idee wat me te wachten stond, waar ik zou gaan slapen en met wie of wat ik in aanraking zou gaan komen. Maar goed, donderdag dus mijn papa en mama uitgezwaaid om 4 maanden op mezelf te gaan wonen.

De reis was ook nog een avontuur opzich. Om 17:00 uur ging ik de lucht in om uiteindelijk 20:30 lokale tijd in Atlanta weer te landen. Ik zou één nacht in Atlanta doorbrengen omdat er ongeveer 13 uur tussen mijn vluchten zat. Dus, eenmaal geland en moe (was 4 uur snachts voor mij) moest ik nog een taxi pakken naar mijn hotel. Nu is Atlanta, althans nar mijn idee, een behoorlijke pauperstad. Overal rijden auto's die uit elkaar vallen enzo. Maar ik dus een taxi zoeken. De mensen van de taxi zeiden dat er een gratis shuttle bus ging, dus die pakte ik maar. Alleen deze shuttle bus stopten ergens waar mijn hotel in ieder geval niet was. Ik maar weer vragen waar mijn hotel dan wel was, dit bleek 10 minuten verderop. Gelukkig was iemand zo aardig om erheen te brengen. Doodmoe aangekomen bij mijn hotel kon eindelijk naar mijn kamer. Het hotel was echt Amerikaans, zo een die je in films ziet waarbij de neonborden scheef hangen en knipperen. Het bed was gelukkig goed.

De volgende ochtend ging het dan echt gebeuren, op naar Guatemala!! Helaas vertrok het vliegtuig iets later omdat er een flinke onweersbui boven het vliegtuig hing. Na 3,5 uur vliegen en een uur vertraging kwam ik aan in Guatemala City. Hier zou ik opgehaald worden door een werknemer van de mangofarm. Echter liep dit even wat anders. Door een foutje van hun kant dachten ze dat ik een dag later aan zou komen. Er was dus niemand om me op te halen en ik stond daar alleen in een Spaanstalig land zonder dat ik zelf ook maar één zin in het Spaans kan zeggen. Gelukkig was er een aardig Toerisme vrouwtje die me wel wilde helpen. Ik belde naar de baas van de mango plantage waar hij bleef, maar hij kwam niet. De baas van plantage excuseerde zich wel 1000 keer en regelde een hotel in het centrum van Guatemala City. Ik met de taxi naar het hotel. De taxi chauffeur sprak een paar worden Engels en liet me de mooie dingen van de stad zien. De prijs was vooraf afgesproken via de telefoon met de taxichauffeur dus dat ommetje kostte mij toch niks.

Uiteindelijke stopte we bij Hotel Santander, een behoorlijk chique hotel. Hierdoor dacht ik al gelijk, het gaat wel goed komen. Als ze mij in zo een hotel stoppen zal ik straks echt niet ergens tussen de kippen slapen. Dit stelde me toch wel een beetje gerust. Eenmaal aangekomen in het hotel was het nog middag, dus ik besloot maar een rondje door de stad te wandelen. Wat een chaos! Overal overvolle bussen met mensen op het dak, toeterende auto's en schreeuwende mannen die wat wilde verkopen. Wel mooi om te zien. Af en toe was het wel ongemakkelijk als echt iedereen p straat je aan staat te staren.

Na mijn ommetje in de stad besloot ik maar terug te gaan, wat eten en lekker vroeg mijn bed in te gaan. De volgende ochtend zou ik om 5:00 uur worden opgehaald.

Inderdaad, de volgende ochtend stond er iemand op mij te wachten. Het was de bodyguard van de baas van de mangoplantage. Hij was heel aardig maar sprak helaas geen woord Engels ofzo. Hij reed zijn auto voor (een behoorlijke Jeep) en we konden gaan. Bij het instappen hield hij de deur voor me open haha. Maar goed, een beetje in het steenkolen Spaans vroeg ik hoelang de rit ging duren. 4,5 uur zei hij!

Naja, daar gingen we maar. de tocht naar het noorden van Guatemala. De hele rit heb ik uit het raam gekeken en wat Spaans geleerd met de bodyguard. De natuur was heel bijzonder onderweg. Overal zag je rokende vulkanen, krottenwijken en villa's. Na 3 uur rijden gingen we wat eten langs de weg. Ik snapte geen reet van de kaart dus vroeg gewoon maar hetzelfde als de bodyguard. Het smaakte best goed. Ik kreeg een omelet met tomatensaus ofzo en rijstenpap. Ik had behoorlijk honger dus het ging er zo in.

Daarna vervolgde we onze reis. De bodyguard vroeg of ik het leuk vond om door het centrum van een stad te rijden. Ik wilde alles wel zien dus vond het best. De bodyguard deed de sloten dicht van de duren en naar één bocht reden we het centrum van de stad Mazatenango binnen. Wat een chaos. Overal hele kleine barretjes winkels, pickups volgeladen met mensen en de geur van voedsel van via de airco de auto binnen. Heel gaaf om er doorheen te rijden.

Eenmaal aangekomen in Retalhuleu reden we naar een grote stalen poort. De bodyguard toeterde een speciaal deuntje en poort werd door 2 flink gewapende mannen geopend. Ze checkte de auto en we mochten naar binnen. Beetje vreemd gevoel had ik er wel bij moet ik zeggen. Ik werd meegenomen naar een of ander kantoor waar ik even moest wachten. Best gespannen was ik natuurlijk, want hoe belangrijk moet je hier wel niet zijn als je bodyguard en beveiligers met shotguns en mitrailleurs rond hebt lopen.

De deur van het kantoor ging open en er kwam een jongen binnenlopen. Hij stelde zich voor. Het bleek de zoon en tevens mede-eigenaar van het bedrijf te zijn. Zijn naam is José David en hij is 25 jaar. Hij vroeg gelijk hoe mijn reis was en excuseerde zich voor het ongemak dat ik had gehad, wat mij eigenlijk niet zoveel uitmaakte. Het klikte meteen wel goed met José David. Evenlater kwam de vader van José David, José Luís binnenlopen. Ook hij was zeer beleefd en stelde me gelijk op mijn gemak. In het kantoor kreeg ik verder mijn opdracht uitgelegd en wat voor een bedrijf het precies is. Wat blijkt nou, buiten mango's maken ze ook ballonnen... Ja, ballonnen?! Ze hebben 80% van het marktaandeel in Midden-Amerika met hun ballonnen... Ik kreeg dan gelijk een rondleiding door de ballonfabriek, dat ik dat nog eens mee zou maken haha!

Na de rondleiding was het lunchtijd. We moesten een beetje haast maken want de Barcelona moest tegen Sevilla spelen, een belangrijke pot. De familie is mega fan van Barcelona en missen geen één wedstrijd. Ik mocht mee! De bodyguards hielden weer alle deuren netjes open zodat ik goed in kon stappen. Toen reden we naar het huis van José Luís. Ik vroeg wat er met de auto was, omdat de deuren zo verschrikkelijk zwaar waren. Het antwoord daarop was: This is a bulletproof car, it can hold big rockets also. .... OKEEEeeeee..... Bijzonder. Maar het schijnt dat rijke mensen andere rijke mensen willen vermoorden voor meer marktaandeel in bepaalde sectoren, zo kreeg ik uitgelegd.

Toen kwamen we aan bij het huis. De bodyguard, tevens chauffeur, toeterde weer een leuk deuntje en ook hier gingen de poorten weer open. We reden de oprijlaan op van een behoorlijke villa met zwembad, tuinmannen en wat schoonmaaksters/wasvrouwtjes. Toen we naar binnen liepen werden de stoelen mooi voor ons klaargezet zodat we lekker onderuitgezakt naar Barcelona konden kijken, prima eerste dagje. Het voetbal was trouwens prima te zien op de tv met een diameter van n metertje of 3. Barcelona kwam snel achter en het humeur van de baas en zijn zoon daalde dan ook meteen. Gelukkig scoorde Barcelona in de tweede helft nog en eindigde de wedstrijd in 2-2. Toen gingen we lunchen. Een huishulp dekte de tafel voor ons. Ze had een typisch Guatemalteeks gerecht gemaakt. Het was een soep met groente, vlees en weet ik wat. Smaakte heel goed! Ook dronken we natuurlijk verse mangosap.

Na het eten werd ik naar mijn hotel gebracht. Ik zou hier 4 maanden gaan wonen en hoefde me nergens zorgen om te maken aldus de baas. Alles wordt voor me betaald en ik mag eten en drinken wat ik wil. Ook is hier gelukkig internet.

Op mijn kamer aangekomen ruimde ik mijn spullen alvast maar in om daarna te gaan eten en te slapen. Ik had toch wel een beetje last van de jetlag, het is hier namelijk zo'n 8 uur (vroeger) verschil met Nederland.

De volgende dag, zondag, werd ik opgehaald door José David om te gaan lunchen in de stad om erna wat leuks te doen. De lunch was erg lekker, een soort visschotel ofzo. Ook liet heb ik alvast maar het lokale bier geproefd genaamd Gallo. Dit bier schijnt het beste van latino Amerika te zijn. Tijdens de lunch kwamen er ook wat vrienden van José David langs. Kon ik gelijk kennis maken. Gelukkig spreken als zijn vrienden Engels dus het werd het erg gezellig.

Wel merkte ik dat deze gasten allemaal flinke rijke ouders hebben. De obers en de mensen kijken erg tegen ze op en we werden met elke bestelling dan ook snel geholpen. Verder vonden ze mijn komst wel een rede voor een borrel. Er werd dus ook maar een fles whiskey besteld. Dit was best bizar. Ik had me in de ochtend nog laten vertellen dat werknemers van de mangofarm ongeveer 75 quetzal (9 euro) per week verdienen. De fles (en later meerdere flessen) die besteld werd kost 550 quetzal. BIZAR!! Maar goed de middag en uiteindelijk avond verliep soepeltjes en ik heb dan ook wat aanspraak hier gekregen.

De volgende ochtend was wat minder. Om 8 uur werd ik opgehaald om naar de mangoplantage te gaan, ongeveer een uurtje rijden. Ik had nog een redelijk zwaar hoofd van de vorige avond moet ik zeggen, al had Jose David dat ook.

Na het uurtje rijden kwamen we aan op de mangofarm. Uiteraard weer langs weet ik hoeveel beveiligers. Ik stapte uit de auto en voelde direct een muur van hitte. Op de plantage is het dan ook bijna 10 graden warmer dan in de stad. In stad was het die dag 25 graden en een uur verderop op de plantage 37.

Ik kreeg een rondleiding op de plantage en in het verpakkingshuis. In het verpakkingshuis floot de baas één keer hard op zijn vingers en alle 72 werknemers kwamen letterlijk aangerend. De baas legde de werknemers uit wie ik was, wat ik kwam doen en hoe ze me moeten behandelen.

Ik ben nu dus supervisor (wat niks meer inhoud dan de hele dag kijken hoe andere werken), ik kom de kwaliteit van de mangoes en het proces bekijken en analyseren en ze moeten me Senor Chiel noemen... Ik dacht meteen, daar ben ik lekker mee. Ik wil hier natuurlijk een beetje vrienden maken, maar op deze manier gaat dat nooit lukken als ik in hun ogen zover boven ze sta. Maar goed na de rondleiding moest ik het proces in me opnemen zodat ik het aan het eind van de dag precies kon beschrijven. Niet zo heel moeilijk aangezien er maar 5 dingen gebeuren haha. Ik begon dus maar wat tegen mensen te praten daar, die dat volgens mij niet gewend waren. In het begin waren ze heel afstandelijk, maar later begonnen te toch terug te praten en vragen aan mij te stellen. En omdat er in de pauze ongeveer 30 man om me heen stonden vonden ze het blijkbaar wel interessant.

Na de hele een beetje te hebben gesupervised werd ik weer naar mijn hotel gebracht. De volgende dag zou ik weer gaan supervizen, een vermoeiend vooruitzicht, maar niet heus. Deze dag was dus ook niet zo bijzonder. Ik bleef een beetje praten met mensen en wat rondelopen om te kijken of alles goed ging. Wel was het een lange dag, ik had die dag 15 uur 'gewerkt'.

De volgende dag, gister, was beter. Ik kende de mensen wat beter nu en een paar spraken wat Engels. Ik heb meegelopen met de teelmanager van de mango's en de kwaliteit van de oogst gekeurd. Verder moest ik even d plantage op om wat bomen van een gele markering te voorzien. Dit was best veel lopen aangezien het een veld van 50 hectare is. Ik met mijn persoonlijke bodyguard (ja ik heb een persoonlijke bodyguard) de farm op om de bomen te markeren. De bodyguard is heel aardig een heet Mello ofzo. Hij leit me al het fruit proeven wat we onderweg zagen zoals: Kokosnoten, mango's, pruimen, Mayang (ofzo) en limoenen. Ook woont er een familie midden in de plantage, dus ik vroeg of ik even op bezoek mocht komen. Van de moeder mocht het en de twee kinderen waren nog een beetje bang. Ik kreeg wat te drinken van de moeder en liet de kinderen foto's maken met mijn telefoon. Wat ze wel konden waarderen. uiteindelijke sleurde ze me mee om hun kamers en tekeningen te laten zien.

Verder heb ik tijdens mijn tocht door de plantage de buren ook nog ontmoet. Dit was een oud stel met 6 koeien.

Verder ben ik al een beetje bevriend geraakt met wat werknemers en zelfs uitgenodigd om eens een potje te komen voetballen als we vrij hebben, we werken nu 7 dagen per week.

Vandaag had ik een vrije ochtend en dus even tijd om eindelijk eens mijn verhaal te vertellen. Ik hoop dat jullie een beeld hebben van mijn avontuurtje hier in Guatemala.

Foto's en video's vinden jullie op mijn facebook, want dat is wat makkelijker met mijn telefoon.

Ik verlaat zo maar weer mijn koele kamer voor weer een dagje op de plantage.

De groeten aan iedereen in Nederland!!

Adiós